آموزش سفالگری به کودکان

آموزش سفالگری کودکان یکی از راه های پرورش خلاقیت در کودکان در سنین مختلف است. برای آموختن در مورد چند و چون آموزش سفالگری به بچه‌ها با دانزی همراه باشید. 

سفالگری فعالیتی جذاب و آموزنده است که بچه‌ها می‌توانند یادگیری آن را از سن کم شروع کنند؛ به‌طوری‌که آموزش سفالگری به کودکان پیش دبستانی کاملا مرسوم است. در این هنر، به کودک آموزش داده می‌شود که چطور مراحل و اصول را دنبال کند و در عین‌ حال از خودش خلاقیت به خرج بدهد. ازطرفی این دل مشغولی عارفانه جسم و ذهن را با هم به کار می‌گیرد که برای سلامتی بچه‌ها فواید زیادی خواهد داشت. خلاصه هرچه از خوبی‌های آموزش سفالگری کودکان بگوییم کم گفته‌ایم.

آموزش سفالگری برای کودکان در سنین مختلف

سفالگری سطوح مختلفی دارد که هرکس می‌تواند با هر میزان مهارتی به آن بپردازد. به‌همین‌خاطر آموزش سفالگری به کودکان را می‌شود از چهار سالگی به بعد شروع کرد. اصلاً خیلی از ابزار‌ها و مواد سفالگری به‌طور ویژه برای بچه‌های کوچک ساخته می‌شود تا آن‌ها قادر باشند با کمک آن‌ها و با کمترین زحمت، چیز‌های ساده درست کنند. مثلاً برای بچه‌ها چرخ‌های کوزه‌گری کوچک پلاستیکی هم هست که می‌شود آن‌ها را از اسباب‌بازی فروشی‌ها تهیه کرد. همینطور انواع پیشرفته که کار کردن با آن‌ها هم ساده است، اما بزرگ‌تر هستند و سنگین‌تر و دوام بیشتری هم دارند. 

این مسئله درمورد گِل هم صدق می‌کند. مثلا نوجوان‌ها تواناییش را دارند که با گل سفالگری معمولی کار کنند، ولی برای بچه‌های کوچک‌تر گزینه خمیر مجسمه‌سازی هم هست که کلنجار رفتن با آن قاعدتا برایشان راحت‌تر است.

گل رس هوا خشک و گل پلیمری

برای بچه‌های زیر ۱۰ سال، احتمالاً «گل هوا خشک» بهترین گزینه است. این گل را می‌شود راحت شکل داد و برای خشک کردن آن هم نیازی به کوره نیست. همانطور که از نام این نوع گل بر می‌آید، برای خشک و سفت شدنش تنها کافی است که آن را برای چند ساعت در دمای اتاق بگذاریم. به همین سادگی!

البته گل هوا خشک را نباید با گل مدل‌سازی معمولی یا همان خمیربازی اشتباه گرفت. با خمیر بازی نمی‌شود سفالگری کرد؛ به‌خاطر آنکه بر پایه روغن است و خشک نمی‌شود. اما گل هواخشک بحثش فرق می‌کند. این گل معمولا در قالب خشت‌های بزرگ و مرطوب به فروش می‌رسد و تنها زمانی می‌شود به این گل شکل داد که به آن آب اضافه کنیم. 

گل هوا خشک هم برای سفالگری با چرخ مناسب است و هم برای سفالگری با دست. درنتیجه بچه‌ها می‌توانند هر دوی این تکنیک‌ها را با آن پیاده کنند. این گل را می‌شود از خیلی از فروشگاه‌های لوازم هنری تهیه کرد و معمولاً هم قیمت آنچنانی ندارد. اگر برای فرزندتان از اسباب بازی فروشی چرخ سفالگری بخرید احتمالاً مقداری از همین نوع گل در بسته‌بندی آن وجود داشته باشد.

در نظر داشته باشید که گل هواخشک برای درست کردن ظروف نگهداری مایعات و مواد غذایی مناسب نیست و ظرف‌هایی که با آن ساخته می‌شود تنها باید برای کاربرد تزیینی و دکوری مورد استفاده قرار بگیرد. برای اینکه ظروف سفالی را بشود برای نگهداری موادغذایی استفاده کرد، باید ابتدا آن‌ها را در کوره پخت. پس اگر می‌خواهید در ظروف سفالی موادغذایی بگذارید یا مایعات بریزید، باید دور گل هواخشک را خط بکشید و سراغ گل استاندارد بروید.

گل رس معمولی یا استاندارد

گل معمولی و استاندارد از خاک ریزدانه درست می‌شود. این همان گلی است که سفالگر‌ها برای ساختن ظروف واقعی، مانند: بشقاب، قوری، فنجان و… از آن استفاده می‌کنند. در این ظروف می‌توانیم مواد غذایی و مایعات نوشیدنی را نگه‌داریم.

این گل سه نوع اصلی دارد: استون‌ور یا سنگینه (Stoneware)، سفالینه (Earthenware) و پرسلان (Porcelain). هرکدام از این گل‌ها ویژگی‌های مخصوص خودشان را دارند، برای کاربرد‌های خاصی استفاده می‌شوند و کار با آن‌ها به سطوح مهارت مختلفی نیاز دارد.

با آنکه شکل دادن گل هواخشک معمولاً خیلی آسان است، گل‌های استاندارد بعضا این‌طور نیستند. مثلاً هر نوع از این گل‌ها حجم مشخصی آب نیاز دارد که باید در مقادیر معین و در زمان‌های مشخص به آن اضافه شود تا آنکه قطعات ساخته‌شده ازهم‌نپاشند یا پیش از اتمام ساختشان خشک نشوند. البته این به معنای آن نیست که کار کردن با گل استاندارد حتماً سخت است، اما کودک باید انواع آن را یاد بگیرد، نوع مناسب کارش را انتخاب کند و یاد بگیرد که باتوجه‌به ویژگی‌های خاص آن چطور باید شکلش بدهد. 

درحالت‌کلی، برای بچه‌های بزرگ‌تر از ۱۰ سال توصیه می‌کنیم که سراغ گل استون‌ور بروید. این آسان‌ترین نوع گل استاندارد است. گل استون‌ور در رنگ‌های مختلف، از سفید تا قهوه‌ای تیره، به فروش می‌رسد و مثل گل هواخشک هم می‌شود روی چرخ سفالگری از آن استفاده کرد و هم برای سفالگری دستی. گل استون‌ور برای ساختن اشیاء مختلف در هر ابعادی مناسب است؛ از بشقاب‌های کوچک گرفته تا کوزه‌های بزرگ. پس از پخت در کوره، کار نهایی بسیار محکم و بادوام می‌شود. 

توجه داشته باشید که گل استون‌ور را باید در کوره پخت تا بشود مواد غذایی در آن گذاشت یا مایعات خوردنی در آن ریخت. البته اگر این ظرف تنها کاربرد دکوری داشته باشد نیازی به این کار نیست. 

اهمیت آموزش سفالگری به کودکان

سفالگری از آن کار‌های اصطلاحاً باصفا است و به‌نوعی مراقبه می‌ماند. حتماً دیده‌اید که چقدر سفالگر‌ها با آرامش و صبر و حوصله کار می‌کنند. 

آموزش سفالگری کودکان می‌تواند فواید زیادی برای آن‌ها داشته باشد که نمونه‌اش این‌ها هست: 

راهی عالی برای تمدد اعصاب

زمانی که کودک پای چرخ سفالگری می‌نشیند، روی زمان حال تمرکز می‌کند. همین «در اکنون سِیر کردن» توصیه‌ای است که خیلی از روانشناس‌ها و متخصص‌های یوگا و مدیتیشن می‌کنند و باعث می‌شود که آدم از شلوغی‌ها و نگرانی‌های زندگی فاصله بگیرد. ممکن است کودک برای چند ساعت با گل کلنجار برود و گذر زمان را احساس نکند. 

ابزاری برای ابراز خود

سفالگر هم مثل هنرمند‌های دیگر خودش را با هنرش ابراز می‌کند. او می‌تواند با دستان خودش، حجم‌های زیبا، پیچیده یا کاربردی درست کند. این کار نه‌تنها به او حس لذت و رضایت می‌دهد، بلکه عزت‌ نفس و اعتماد به‌ نفس او را هم بالا می‌برد و حس غنی بودن برایش به ارمغان می‌آورد. 

کلنجار رفتن با گل به صبر و حوصله خاصی نیاز دارد. در این هنر اصلاً نمی‌شود کار را با عجله پیش برد؛ مثلاً اگر چیزی را که ساخته‌ایم سریع خشک کنیم، ترک می‌خورد. خلاصه باید زحمت و سختی‌های کار را به جان خرید. شاید ما یا کودک کار را با ایده‌های خودمان شروع کنیم، ولی حرف آخر را خود گل می‌زند! 

حضور در جمعی فرهیخته و ارزشمند

دلباختگان سفالگری قشر جالبی هستند و جمع‌های گرمی را شکل می‌دهند. کودک با ورود به دنیای این هنر، می‌تواند در کلاس‌های سفالگری شرکت کند یا به عضویت تیم یا مجموعه‌ای دربیاید و با ذوق‌ و شوق در کنار دیگران به هنرآفرینی مشغول شود. آموزش سفالگری کودکانه می‌تواند دری را به دنیایی جدید به روی فرزندانمان باز کند.

انواع روش های سفالگری برای کودکان

سفالگری سه روش اصلی دارد: سفالگری با دست، با چرخ سفالگری و ریخته‌گری دوغابی. بگذارید اول سراغ سفالگری با دست برویم که از همه آن‌ها قدمت بیشتری دارد.

آموزش سفالگری با دست برای کودکان

روش‌های سفالگری با دست عبارت هستند از: روش فشاری یا پینچ (Pinch)، روش فیتیله‌ای (Coil) و روش ورقه‌ای یا اسلب (Slab). در ادامه درباره هرکدام از این روش‌ها و آموزش سفالگری بدون چرخ برای کودکان توضیح می‌دهیم: 

سفالگری با دست به روش فشاری

روش فشاری، انگشتی یا پینچ یکی از ساده‌ترین و سریع‌ترین تکنیک‌های سفالگری با دست است. می‌گویند که اولین بار بشر با این تکنیک به گل شکل داده است. 

در این روش، سفالگر گلوله‌ای از گل را برمی‌دارد و شست خود را به داخل آن فشار می‌دهد تا حفره‌ای ایجاد کند. او سپس با فشار انگشت‌هایش دیواره را بالا می‌آورد و به گل فرم دلخواه می‌دهد. دراین‌میان او ممکن است از ابزار‌های مختلف هم برای این کار کمک بگیرد. 

با روش پینچ، حساسیت حس لامسه هنرجو تقویت می‌شود و شناخت او از گل رس بالا می‌رود تا این‌طور نشود که در این هنر بیش‌ازحد به حس بینایی متکی باشد. از این روش در ساخت هر دو نوع اشیاء دکوری و کاربردی استفاده می‌شود. روش فشاری نوعی حال‌ و هوای بَدوی و ناهمگون به کار می‌بخشد که طرفداران خاص خودش را دارد و بیشتر هم برای ساخت اشیاء کوچک مناسب است. 

سفالگری با دست به روش فتیله ای

برای ساختن قطعات سرامیکی بزرگ، سفالگر‌ها اغلب ترجیح می‌دهند که از میان روش‌های دستی، سراغ روش فتیله‌ای یا کویل بروند. در این تکنیک، از تکه‌های گل تعدادی فتیله درست می‌کنند. فتیله در اینجا معمولاً یک استوانه یا حلقه گلی است که دو سر آن به هم چسبیده است. فتیله‌ها را لایه‌ لایه روی هم می‌چینند تا دیواره ظرف یا بدنه حجم شکل بگیرد که به این کار درزگیری می‌گویند. سپس درصورت‌نیاز سطح فتیله‌ها را تا حد موردنیاز صاف می‌کنند یا آنکه می‌گذارند پستی‌وبلندی آن‌ها به‌عنوان بخشی از خصوصیات اثر باقی بماند. 

تا پیش از اختراع چرخ کوزه‌گری، روش فتیله‌ای بهترین راه برای ساخت ظروفی محسوب می‌شد که باید بزرگ، محکم و ضخیم می‌بودند. با این روش می‌شود ظرف و مصنوعات متنوعی در ابعاد بزرگ و کوچک ساخت. البته تکنیک فتیله‌ای با وجود جذاب بودنش، بسته به نوع گل و شکل و نوع مصنوع در حال ساخت می‌تواند یکی از مشکل‌ترین روش‌های فرم دادن سفال باشد. 

سفالگری با دست به روش ورقه ای

یکی دیگر از روش‌های سفالگری بدون چرخ، تکنیک ورقه‌ای یا اسلب است. در این تکنیک، ظروف و حجم‌های سفالی را با چسباندن صفحه‌ها یا ورقه‌های ضخیم گلی به یکدیگر درست می‌کنند.

در ابتدا گل با غلتک یا وردنه پخش می‌شود. بعد ورقه‌ها با توجه‌ به حجم موردنظر از این توده گلی بریده می‌شوند و در ادامه با درکنارهم قرار گرفتن آن‌ها، اثر نهایی ساخته می‌شود. این ورقه‌ها باید به اندازه کافی مرطوب باشند تا به‌خوبی به یکدیگر بچسبند و درزی روی آن‌ها دیده نشود. همچنین صفحه‌ها باید سفت و محکم هم باشند تا اصطلاحاً وا نروند. 

این روش به سفالگر امکان می‌دهد تا طرح‌های موردنظرش را با مهر یا ابزار‌های دیگر روی سطح سفال بزند. خیلی از آثاری که با این تکنیک ساخته می‌شوند، ظروفی هستند که طرح گل و گیاه یا نقش توردوزی دارند. روش اسلب به‌ویژه در ساخت احجام با سطح مقطع مربع، زاویه‌دار و لبه‌دار کارایی خوبی دارد. 

شاید سفالگری با دست اساس این هنر باشد و همین‌طور آسان‌ترین و جذاب‌ترین راه یادگیری آن، ولی همان‌طور که گفتیم دو روش دیگر هم برای سفالگری وجود دارد: روش ریخته‌گری و روش معروف چرخ سفالگری. 

روش ریخته‌گری

در روش ریخته‌گری، دوغاب رس را در قالبی می‌ریزند تا شکل آن را بگیرد و بعد دوغالب اضافی از قالب خارج می‌شود. هرچه که گل بیشتر در قالب بماند، ضخامت جداره‌های محصول نهایی بیشتر خواهد شد. بسته به پیچیدگی حجم موردنظر، قالب می‌تواند یک‌ تکه یا چندتکه باشد. 

روش ریخته‌گری مزایای خاص خودش را دارد: یکی اینکه با قالب می‌شود هر شکل دلخواهی را به‌سادگی با گل درست کرد. دومین مزیت تکنیک ریخته‌گری این است که با آن می‌شود نسبت به روش‌های دیگر، حجم‌های با دیواره‌های نازک‌تر و سطوح صاف‌تری درست کرد. 

شاید استفاده از قالب این پیش‌فرض را در آدم به وجود بیاورد که این روش همان تولید انبوه و فله‌ای است و چندان ارزش هری ندارد. اما این‌طور نیست و اتفاقاً روش ریخته‌گری پیاده‌سازی طرح‌های منحصر به‌ فرد و ایده‌های جالبی را ممکن می‌کند که شاید با دست یا چرخ سفالگری امکان‌پذیر نباشند. 

کار با چرخ سفالگری

این روش، دیگر نیازی به معرفی ندارد؛ هرچه نباشد با شنیدن سفالگری معمولاً اولین چیزی که به ذهن آدم می‌رسد چرخ سفالگری است. در این روش گل روی دایره‌ای دوار یا همان چرخ قرار می‌گیرد که با دست، پا یا با جریان برق به حرکت در می‌آید. نروی گریز از مرکز این دستگاه به سفالگر امکان می‌دهد که ظروف و حجم‌های سفالی باکیفیت و دقیق بسازد. با چرخ سفالگری می‌شود نسبت به روش‌های سفالگری دستی، اشیای ظریف‌تر و خوش‌ساخت‌تری درست کرد. 

بعد از کار با چرخ، به گل برای چند روز استراحت می‌دهند تا کمی خشک شود. سپس می‌شود آن را پیرایش کرد و بخش‌های اضافی آن را برید. کار‌هایی مثل طرح انداختن یا وصل کردن دسته در این مرحله انجام می‌شوند. بسته به سلیقه سفالگر گاهی هنگام پیرایش، پایه‌ای هم به پایین قطعه اضافه می‌شود. این کار ممکن است برای زیبایی بیشتر محصول باشد یا مقاصد کاربردی داشته باشد؛ مثلاً برای جلوگیری از چسبیدن لعاب به کوره در هنگام حرارت دیدن. 

در پایین درباره آموزش سفالگری برای کودکان با چرخ صحبت می‌کنیم.

آموزش سفالگری به کودکان با چرخ

همانطور که در بالا گفتیم بچه‌ها برای کار با سفال نیازی به چرخ سفالگری ندارند و به جای آن می‌توانند از تکنیک‌های مختلف سفالگری با دست استفاده کنند. اما بااین‌حال استفاده از این دستگاه در درست کردن حجم‌هایی که مقطع دایره‌ای دارند نتیجه بهتری می‌دهد و سرعت بالاتری هم دارد. منظورمان از این حجم‌ها چیز‌هایی مثل: کوزه، ماگ، بشقاب و غیره هستند که با چرخ سفالگری سطح‌شان بسیار صاف و صیقلی‌تر از کار در می‌آید. اینجا است که پای آموزش سفالگری کودکان با دستگاه یا همان چرخ سفالگری به میان می‌آید.

استفاده از چرخ خیلی جذاب است و بیشتر بچه‌ها از آن خوششان می‌آید؛ ضمن اینکه راه خوبی است برای آنکه کودکان را آرام‌آرام با طرز کار ماشین‌آلات و ابزار مختلف آشنا کنیم. این دستگاه برای تقویت مهارت‌های حرکتی بچه‌ها و هماهنگی دست و چشم‌شان هم مفید است. 

آن‌طور که گفتیم، دو نوع چرخ سفالگری می‌شود برای بچه‌ها تهیه کرد: یکی نوع اسباب‌بازی، کوچک و پلاستیکی آن است که برای سن ۱۲ سال و پایین‌تر طراحی شده است. این چرخ را می‌توان از اسباب‌ بازی‌ فروشی‌ها خریداری کرد و معمولاً همراه‌اش مقداری گل و یکی-دو ابزار ساده هم دارد. با این‌ حال این وسیله نهایتاً یک اسباب‌بازی است؛ یعنی کوچک، ضعیف و سبک است و در خیلی از موارد قابل استفاده نیست. اگر دلبندتان بیشتر از ۱۲ سال دارد، خریداری این نوع چرخ‌ها توصیه نمی‌شود. 

در آن‌ سو چرخ‌های سفالگری واقعی را داریم که در ابعاد مختلف قابل تهیه هستند. دوام و دقت بالا از ویژگی‌های این نوع چرخ‌ها است و کار کردن با آن‌ها هم نسبت به نوع اسباب‌بازی چندان سخت‌تر نیست. بچه‌های زیر ۱۲ سال باید با کمک بزرگ‌تر‌ها از این دستگاه‌ها استفاده کنند. اما بیشتر نوجوان‌ها می‌توانند خودشان با تمرین و نظارت بزرگ‌تر‌ها، کار با این وسیله را به‌خوبی یاد بگیرند. 

آموزش لعاب زدن و رنگ آمیزی سفال

یکی از مراحل اصلی سفالگری، لعاب زدن و رنگ‌آمیزی سفال است. یکی از ساده‌ترین روش‌های این کار، غوطه‌ور کردن قطعه در رنگ و لعاب است که بعد از آن باید به قطعه فرصت خشک شدن داد. تکنیک دیگر، ریختن مایع لعاب در داخل سفال و روی بدنه بیرونی آن است. از قلم‌مو هم می‌توانیم برای لعاب زدن به سفال استفاده کنیم که با آن می‌شود لایه‌ای ضخیم از لعاب را روی ظرف ایجاد کرد.

برای لعاب‌کاری از اسفنج‌های مصنوعی و طبیعی هم استفاده می‌شود. زبری و نرمی بافت اسفنج، در نتیجه کار اثر می‌گذارد و از آن می‌توانیم برای ایجاد طرح‌های جالب بهره ببریم.

راه دیگر برای لعاب زدن، به‌کار گرفتن اسپری یا رنگ‌پاش است که البته باید در محیطی با تهویه مناسب انجام بشود.

آموزش سفالگری به کودکان چه مزایایی دارد؟ 

به خوبی‌های کار کردن کودکان با گِل سفالگری اشاره کوتاهی داشتیم. اگر بخواهیم بیشتر توضیح بدهیم، این‌ها گوشه‌ای از فواید کار با سفال و رفتن به کلاس سفالگری هستند: 

خواص آرامش‌بخش گل

گل می‌تواند بچه‌ها را برای ساعت‌ها به خودش مشغول کند و آرامش خاصی به آن‌ها و البته بزرگ‌تر‌ها بدهد. اگر فرصتش را داشته‌اید تا نگاهی به کلاس‌های سفالگری بچه‌ها بیندازید، احتمالاً متوجه یک مسأله شده‌اید: بچه‌های حاضر در این کلاس‌ها معمولاً به شکل عجیبی آرام هستند و سرشان با درست کردن مجسمه‌ها و ظرف‌های سفالی، حسابی مشغول است. گاهی این جادوی گل حتی بچه‌های بیش‌فعال را هم غرق خودش می‌کند. 

بهبود مهارت‌های حرکتی

رفتن به کلاس سفالگری مهارت‌های حرکتی بچه‌ها را تقویت می‌کند؛ چرا که آن‌ها برای سفالگری باید حسابی از عضلات دست خود استفاده کنند. آن‌ها همان‌طور که کار با گل را یاد می‌گیرند، با ظرفیت دست‌های خودشان بیشتر آشنا می‌شوند. دراین‌میان هماهنگی چشم و دست آن‌ها هم بالا می‌رود. کار با گل می‌تواند دستخط کودک را هم بهتر کند که خودش را در انجام تکالیف مدرسه نشان خواهد داد. 

تقویت حس‌های مختلف

در کلاس سفالگری حس‌های مختلف آدم به کار گرفته می‌شوند. بوی گل و رنگ حس بویایی را درگیر می‌کند و بینایی و لامسه هم که مشخص است. فضای امن و آرامش‌ بخش کارگاه سفالگری به بچه‌ها اجازه می‌دهد که از جهات مختلف رشد کنند. 

بهبود عزت نفس

زمانی که بچه‌ها با سفال چیزی درست می‌کنند، می‌شود لبخند رضایت را روی صورتشان دید. ممکن است چیزی که درست کرده‌اند کج و معوج باشد یا ناشیانه رنگ خورده باشد، اما به‌هرحال کودک چیزی منحصربه‌فرد ساخته و از این‌ بابت به خودش افتخار می‌کند. یادگیری سفالگری می‌تواند عزت‌ نفس را بالا ببرد؛ چرا که کودک می‌تواند در عرض زمانی کوتاه یا نسبتاً کوتاه، نتیجه کاری را که خودش به‌تنهایی روی گل انجام داده، ببیند. 

هدف از کلاس سفالگری، رسیدن به کمال نیست. هدف ساختن و خلق کردن است و مهم نیست که این کار چقدر زمان می‌برد. کار با گل آسان است و مثل بعضی هنر‌های دیگر استرس به آدم وارد نمی‌کند. این‌طور نیست که مثل نقاشی، رنگ‌ها این‌ور و آن‌ور بشوند و کار را داغون کنند. کودک می‌تواند کارش را خراب کند و بازهم آن را ادامه بدهد. اینکه آدم بداند می‌تواند با دست‌هایش چیز‌های جالب بسازد، عزت‌ نفس او را بالا می‌برد. 

یادگیری حل مسائل در فضایی امن

در کلاس سفالگری خبری از نمره نیست. این فضایی امن و آرامش‌بخش است که در آن می‌شود بدون استرس یاد گرفت. کلاس همچنین محیطی است که کودک می‌تواند در آن یاد بگیرد که چطور باید بدون دخالت والدین، مسائل را حل کند. آیا حجمی که درست کرده خشک است؟ کافیست کمی آب به آن اضافه کند. آیا دسته ماگ به اندازه کافی قوی و محکم نیست؟ چاره کار اضافه کردن گل است. این‌ها نمونه‌هایی از تجربه کردن و حل مسائل با راهکار‌های جدید هستند. 

کلاس سفالگری می‌تواند مزایای بسیاری برای بچه‌ها داشته باشد. این تجربه‌ای است که آثارش روی زندگی آن‌ها تا مدت‌ها باقی می‌ماند. 

سفالگری کودکان و تأثیر آن در خلاقیت آن‌ها

زمانی که کودک رنگ‌های نامعمولی را برای اشیایی که ساخته انتخاب می‌کند می‌شود گفت که این کار را از روی خلاقیت انجام داده است؛ مثلاً رنگ زدن لاکپشت به رنگ بنفش به‌جای رنگ آبی. 

سفالگری به بچه‌ها اجازه می‌دهد که فراتر از کلیشه‌ها فکر کنند. کار با گل برای دستان کوچک کودکان راحت است و خود سفالگری هم هنر سختگیری هم نیست. کودک به‌سرعت متوجه می‌شود که اگر در کار با سفال، اشتباهی از او سر زد، می‌تواند به‌راحتی آن را تصحیح کند یا اصلا کار را از اول شروع کند. چه کودک در حال ساختن ظروف سفالی باشد، چه حیوان یا موجودات مختلف، این هنر خلاقیتش را به کار می‌گیرد. 

در این مقاله در دانزی سعی کردیم تا جایی که بتوانیم تمام زوایای سفالگری برای کودکان را بگوییم، به نظرتان جای چه چیزی در این مقاله خالی بود؟ شما چه نظر و ایده‌ای در مورد سفالگری بچه‌ها دارید، لطفاً در قسمت نظرات برای ما بنویسید.

منابع: 

soulceramics

nvrc

eatandsip

thelittlepotterystudio